هر روز صبح تقویم رومیزی رو ورق میزنم و حدیث روزشو می خونم.

امام علی(ع): "زمستان بهار مومن است. از شب های طولانی اش برای شب زنده داری و از روزهای کوتاهش برای روزه داری بهره می گیرد."

خدای من برای خلق هر چیزی هدفی قرار دادی....حتی شب و روز و ماه و..... این منم که بی هدفم

از طریق امام بهم راهو نشون میدی ولی..........

حالا باید این دل پر مدعا بفهمه که مومن بودن چیه!!

آخ که یه وقتایی چقدر دل آدم واسه خداش تنگ می شه!!!

اونم فقط یه وقتایی!!!!!!!!

همین الان به ذهنم رسید، بچه خوب این حرفا چیه تو وبلاگت می نویسی؟! آخه درد دل تو، دردِ دلِ خودته.

ولی نه، می نویسمش تا یادم نره چقدر کم لطفی می کنم در حقش... می نویسم تا یادم بمونه اون لحظه هایی که جز توجه خودش به بنده ش، چیز دیگه ای نبوده........دل منو می لرزونه تا شاید برگردم.... برگردم از این همه "منم، منم کردن"

برا نوشتن اولین یادداشت، دست و پامو گم کردم...........

خسته شدم بس فکر کردم.بس که وسواس شدم واسه نوشتن!!!!!!!!

دیگه می خوام در ذهنمو ببندمو بنویسم........

یه بیت شعر تکراری که خودم عاشقشم رو می نویسم:

مرغ باغ ملکوتم نیم از عالم خاک                               چند روزی قفسی ساخته اند از بدنم

برا شروع قبول کنین دیگه. یه تشویق کنین برا این همه استعدادی که به خرج دادم

راه میفتم، قول میدم. شاید هم باید مطالعه مو بیشتر کنم